جان و جهان

تو مرا جان وجهانی چه کنم جان و جهان را

تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را

نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم

چو در این دور خرابم چه کنم دور  زمان را

ز همه خلق رمیدم ز همه باز رهیدم

نه نهانم نه بدیدم چه کنم کون و مکان را

ز وصال تو خمارم سر مخلوق ندارم

چو ترا صید و شکارم چه کنم تیر و کمان را

چو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویم

چه توان گفت چه گویم صفت این جوی روان را

چو نهادم سر هستی چه کشم بار کهی را

چو مرا گرگ شبان شد چه کشم ناز شبان را

چه خوشی عشق چه مستی چو قدح بر کف دستی

خنک آنجا که نشستی خنک آن دیده جان را

زتو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانی

چو ز تو یافت نشانی چه کند نام و نشان را

جهت گوهر فایق بتک بحر حقایق

چو بسر باید رفتن چکنم پای دوان را

بسلاح احد تو ره ما را بزدی تو

همه رختم بستدی تو چه دهم باج ستان را

ز شعاع مه تابان زخم طره پیچان

دل من شد سبک ای جان بده آ ن رطل گران را

منگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا را

منگر جور و جفا را بنگر صد نگران را

غم را لطف لقب کن ، ز غم ودرد طرب کن

هم ازاین خوب طلب کن ، فرج و امن امان را

به طلب امن و امان را بگزین گوشه گران را

بشنو راه دهان را مگشا راه دهان را

                                                                                 حضرت مولانا